کمی تامل ... کمی درنگ ... - کمی درنگ بایدم ...

کمی تامل ... کمی درنگ ...

بسم الله الرحمن الرحیم... اَللّـهُمَّ یا واسِعَ الْمَغْفِرَةُ اِغْفِرْ لی یا رَب ... یه درد ِ دل همیشگی ... کمی تامل ... کمی درنگ ... یا تابلو نوشت ِ زیبا ...اروند ِ وحشی ... بزار از اول شروع کنم ... وقتی میخواستم وبلاگ درست کنم به اسمش زیاد فکر می کردم ... همیشه تو انتحاب ِ اسم ها ...عنوان ها ...تیتر ها حساسیت خاصی دارم ... برای همین ِ که خیلی از پست هام تیترشون سه نقطه است ... خب گاهی اسمی که حاله نوشتمو وصف کنه پیدا نمیکردم ... و خیلی از وقت ها هم ... حرف هایی داشتند مگو ... کمی درنگ بایدم ... اسم ِ خانه ی دلیم ... جایی که واقعا دوستش دارم ... یه خلوتگه دوست داشتنی ... یه جایی که خیلی وقتا اومدمو باز دلنوشته هاشو ورق زدم و ... و اما نامش ... خودم به طور ِ ذاتی آدم ِ صبوری نیستم ... صد البته نه همیشه ... اما عجول بودنم بر باقی خلقیاتم غلبه داره ... بابا بزرگم خدابیامرز همیشه بهم میگفت که تو چطور 9ماه صبر کردی تا بدنیا اومدی ... یادش بخیر ... کمی درنگ بایدم ... یه طورایی منو مجبور به تامل میکنه ... به تفکر به اینکه یه خورده به خودم ایست بدم ... وایسم و فکر کنم به ... به خیلی اتفاق ها ... و ... یه وقت هایی ... شایدم خیلی وقت ها من ِ بنده درست با هوشیاری کامل میزنم جاده خاکی ... مستقیم میرم تو دل ِ خطر و ... میدونم دارم نزدیک ِ خط قرمزا میشم اما ... اما خودمو میزنم به نادونی و ... درو میشم از اصل خویش ... از آدمیت ... از انسان بودنم ... از آنچه که خدایم برایم خواسته ... از بهترین ها ... گاهی وقت ها انگاری کر میشم و کور ... آه خدایی که همیشه بامنی و مرا محکم بغل کرده ایی ... چقدر قلبم برایت تنگ شده ... قلب ِ انسان ِ درونم از دوریت به تنگ آمده ... یه وقت هایی ... زیاد از خودم خسته میشم و فقط و فقط آغوش ِ پر از لطافت ِ توست که مرا به خود میخواند ... وقتایی که بزنیم به جاده خاکی ... تنها و تنها و تنها وسعت ِ عشق است که باز ما را به خود خواهد خواند و بهترین راه ها را نشانمان خواهد داد ... صراط مستقیم ... قلبم برایت تنگ است ... اولین پنج شنبه یکهزارو سیصدو نود و چهار روزی بود که ما را تا اروند برد و خاطره ایی فراموش ناشدنی لابلای دلخواسته هایم به ثبت رسید ... وقتی به این تابلو نوشت رسیدم مرا به خود برد تا ... داشتم ازش عکس میگرفتم یه بنده خدایی یهو وایساد گفت این چیه ... خودش سوال کرد خودشم جواب ِ خودشو با یه پوزخند داد ... آها این هیچی نیست ... هیچی که لابلای هر لغتش حرف هایی است ... معمولا عکس نمیگیرم اما ... هرکسی این تابلو نوشت رو نوشته و قرار داده بود اونجا احتمالا از لحاظ ِ تفکری به من نزدیک بود نظرش ... و هرآنچه از نوشتنش در ذهنش پرورش داده بود ... کمی تامل ... کمی درنگ ... اینکه ببین و بگذر ... درک کن و بگذر ... کمی صبر ... کمی فکر ... کمی اندیشیدن ... راهی که رفتند جوانانی از وطنم ... شاید پدری از عزیزی ... فرزندی از مادری ... برادری از خواهری ... ستون هایی از وطنم جلوی نابخردانی صف کشیدن تا امروز من و تو ... حالمان از بودن ِ در چنان مکان هایی خوب باشد ... و ... باران نیز آمد ... و لحظه های الهی ام هر لحظه به لحظه زیباتر و زیباتر میشد ... قلبم برایت تنگ است ... یه وقت هایی ... زیاد از خودم خسته میشم و فقط و فقط آغوش ِ پر از لطافت ِ توست که مرا به خود میخواند ... یه گوشه زل زده بودم به موج هایی که با ناز و عشوه اینورو آن ور میرفتند ... و نم نم ِ زیبای باران ... و کمی بعد غرش آسمان و تند تر شدن ِ بارش باران ... و من خودم را سپرده بودم به اشک های بی انتهای آسمان ... خیس از نگاه ِ گریان ِ آسمان ... لحظه هایی زیبا ... اینجا مرا مجبور به سکون میکند ... به تامل ... به درنگ ... به باز خواستی همیشگی ... اینجا مرا وادار به انسان بودن می کند ... کاش همیشه و همه جا چیزی مرا وادار به انسان بودن می کرد ... و من آنی از خود ی که خدایم برایم خواسته بیخود نشوم ... کمی درنگ بایدم ... ............................................... نمیدونم چرا این روزها قلبم زیاد برای ماه مبارک رمضان تنگ شده ... کمی درنگ بایدم ... عطر ِ الله ام پخش شده در کرانه های آسمان ... گویی ندایی جان ِ خالصم را ... روح ِ واقعی ام را ... نفس ِ قدسی که در من دمیده شده را ... به خود می خواند ... و تپش های قلبم ... این قطعه ایی از ـــــ او ــــــ مرا وادار به سفر میکند ... سفری تا به لحظه هایی بس شگرف ... آناتی الهی ... حالی خوب ... حسی الهی ... قلبم برای صاحبش تنگ تر ازهمیشه است ... کمی تا یه پرواز ... گاهی بی بال هم میشود بال زد ... کافی است بال های حواسم را باز کنم و کمی تکان دهم و جدا کنم از هر آنچه مرا از ــــــ او ـــــــ دور میخواهدم ... یا الله ... .................................... اروند ِ وحشی ... اولین پنج شنبه یکهزارو سیصدو نودو چهار ... یه روز ِ بارونی ِ دوستداشتنی ... اولین پنج شنبه سال یکهزارو سیصدو ونود و چهار یکی از زیباترین ایام ِ عمرم ثبت خواهد شد در یادنامه ِ بودنم ... اروند رود و ... روز ِ خوبی بود دیروز ... بعد از مدت ها بلاخره خانوادگی رفتیم بیرون و اروند ِ ... به نظرم اروند یکی از زیباترین جاهای خوزستان ِ ... هوا ابری ام باشه ... یهو بارون بزنه و نم نم ِ بارون تبدیل به یه بارونه ِ حسابی بشه ... آقاجان چرا ملت این همه از رحمت ِ الهی خوف دارن ؟؟؟ همین طور که بارون نم نم بود مانشسته بودیم جعیت ام که الهی شکر شلوغ ... بارون که تندتر شد سرمو چرخوندم ... انگار یهو اون جمعیت غیب شدن ... اما من ... حسابی خیس شدم حسابی حسابی بارونی شدم ...:) روز ِ خوبی بود ... کنار ِ اروند ِ وحشی حس های خاصی آدمی داره ... و ... یاد ِ دوستان ِ خوبم بودم ... اما این تابلو نوشت چون شبیه اسم وبلاگمو ازش عکس گرفتم ... الله ام دوستت دارم ... زیاد ... دلبریاتون مقبول ... یافاطمه زهرا ... « اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرج المهدی بحقهم اجمعین » « فتوکل علی الله ان الله یحب المتوکلین»
	شنبه 94 فروردین 8 \| نظر

« اللهم صل علی محمد وآل محمد وعجل فرج المهدی بحقهم اجمعین »

« فتوکل علی الله ان الله یحب المتوکلین»